Po zakończeniu działań wojennych w 1945 r. spółdzielnie kredytowe wznowiły swą działalność w formie i na zasadach ukształtowanych przed rokiem 1939. Początkowy zakres działalności był skromny, co wiązało się z brakiem funduszy miejscowego pochodzenia. Spowodowane było to faktem, iż oprócz nieruchomości, majątek banków przepadł. Tylko niewielka część kredytów z tzw. “starej masy”, udzielonych jeszcze przed wojną, została odzyskana. Zwiększone nakłady związane z odbudową warsztatów pracy powodowały wzrost popytu na kredyt. W sytuacji skromnych zasobów funduszy pozyskanych od ludności konieczna była pomoc uzyskiwana z centrali finansowych: początkowo z Centralnej Kasy Spółek Rolniczych, a od połowy 1946 r. z Banku Gospodarstwa Spółdzielczego. Bank ten od 1948 r. był dla spółdzielni również centralą organizacyjną i rewizyjną (zastąpił zlikwidowany Związek Rewizyjny Spółdzielni RP). Spółdzielnie kredytowe rozprowadzały także sumy kredytów otrzymywane z Państwowego Banku Rolnego oraz Banku Związku Spółek Zarobkowych.

Problemy, związane ze wznowieniem działalności, miały również poznańskie spółdzielnie kredytowe: Bank Ludowy i Bank Pożyczkowy Spółdzielczy. Wznowienie działalności Banku Ludowego nastąpiło 01.03.1945 r. w oparciu o bilans otwarcia, sporządzony na koniec lutego, na podstawie ksiąg pozostałych z okresu przedwojennego. Działalność prowadzona była w przedwojennej siedzibie przy ulicy Dąbrowskiego nr 53/55. W następnych latach działalność Banku znacznie wzrastała. W okresie 1945–1949 wzrosły: liczba członków z 1.430 do 1.608 osób, suma bilansowa z 3.172 tys. zł do 47.359 tys. zł, fundusz udziałowy z 775 tys. zł do 2.419 tys. zł, fundusze zasobowy i rezerwowy z 159 tys. zł do 434 tys. zł, wkłady oszczędnościowe i środki na rachunkach bieżących z 1.903 tys. zł do 37.944 tys. zł, stan udzielonych kredytów z 1.848 tys. zł do 9.655 tys. zł. W początkowym okresie zwrócono uwagę na ściąganie kredytów udzielonych przed wojną. Do końca 1947 r. odzyskano zaledwie 22% tych kredytów. Skromne fundusze własne i miejscowe oraz kredyt refinansowy z Banku Gospodarstwa Spółdzielczego umożliwiały jedynie niewielką akcję kredytową. Od roku 1947 Bank Ludowy nie potrzebował już środków z innych banków.

Bank Pożyczkowy Spółdzielczy w Poznaniu wznowił działalność bezpośrednio po wyzwoleniu Poznania. Bank odzyskał lokale przy ulicy Głogowskiej nr 47. Po ich uporządkowaniu przystąpiono do zinwentaryzowania majątku oraz sporządzenia bilansu “starej masy”. Po ukonstytuowaniu Rady Nadzorczej i Zarządu podjęto uchwałę o zaciągnięciu kredytu w wysokości jednego miliona złotych w Centralnej Kasie Spółek Rolniczych. Podjęte także zostały uchwały o przystąpieniu do Związku Rewizyjnego Spółdzielni RP oraz zatwierdzono nowy statut, dostosowany do zmienionych realiów powojennych. Rozmiar i zakres działalności Banku Pożyczkowego Spółdzielczego z roku na rok się zwiększały. W latach 1945–1949 wzrosła liczba członków z 624 do 906 osób, a suma bilansowa z 2.383 tys. zł do 35.772 tys. zł. Wzrosła także wielkość funduszy Banku. Fundusz zasobowy wzrósł z 25 tys. zł do 822 tys. zł, natomiast fundusz udziałowy z 248 tys. zł do 3.479 tys. zł. Podobnie, jak w Banku Ludowym, podjęto próby windykacji kredytów udzielonych przed wojną. Głównym źródłem pokrycia rozwijającej się działalności kredytowej były skromne z początku wkłady oszczędnościowe oraz kredyt refinansowy z Banku Gospodarstwa Spółdzielczego i Państwowego Banku Rolnego. W następnych latach działania Banku zaznacza się wpływ tzw. “czynników społecznych i politycznych”, który znalazł odzwierciedlenie m. in. w sposobie wyboru członków Rady Nadzorczej. Stanowiska Rady obsadzane były według klucza: czterech członków PZPR, jeden przedstawiciel Związku “Samopomoc Chłopska”, dwóch członków Stronnictwa Ludowego, jeden członek Stronnictwa Demokratycznego i jedna osoba bezpartyjna. W dniu 24 października 1948 r. powstała Kasa Spółdzielcza w Poznaniu – Szczepankowie z siedzibą przy ulicy Bodawskiej nr 55. Kasa miała charakter branżowy – powstała dla ułatwienia zagospodarowania parcelacyjnych działek ogrodniczych członków spółdzielni “Poznańskie Sady”. Była to zatem spółdzielnia w pewnym stopniu zamknięta, ograniczona do obsługi pewnej grupy osób. Działalność prowadzona była na rzecz 82 członków i zakończona została 31 grudnia 1949 roku.