Dynamiczny rozwój Banku Ludowego po 1900 r., przejawiający się m. in. dużym przyrostem liczby członków, zarówno z terenu Jeżyc, jak również Sołacza, Łazarza i Wildy – wsi przyłączonych do miasta również w 1900 r., spowodował potrzebę utworzenia następnej polskiej spółdzielni kredytowej. Napływ nowych członków przyczyniał się bowiem do zwiększenia grona klientów Banku i jednoczesnego pogorszenia ich obsługi.
Powstanie nowego banku na Łazarzu popierał również ówczesny dyrektor Banku Ludowego Stanisław Chmielewski. Inicjatorem powstania nowego banku były przede wszystkim stowarzyszenia i bractwa, działające przy kościele pod wezwaniem Matki Boskiej Bolesnej na Łazarzu, którym przewodniczył ks. Teofil Kłos, wspierany przez liczne grono rzemieślników, kupców, właścicieli kamienic, rolników łazarskich i górczyńskich, a także inteligencję i robotników miejscowych zakładów pracy. Do powstania nowego banku przyczyniły się również tradycje stowarzyszeniowe rolników górczyńskich, związane przede wszystkim z działalnością Kasy Pożyczkowej, powstałej czterdzieści lat wcześniej w ramach Towarzystwa Rolniczego Małych Posiadłości, później – kółka rolniczego w Górczynie. Wielu członków tego kółka rolniczego było w późniejszym okresie członkami Banku Pożyczkowego i wchodziło w skład jego władz.
Powołanie do życia banku nastąpiło na zebraniu założycielskim, które odbyło się w dniu 14 marca 1907 r. pod przewodnictwem wice patrona Związku Spółek Zarobkowych i Gospodarczych – dr Teofila Rzepnikowskiego. Zatwierdzenie statutu i uchwał powziętych na tym zebraniu nastąpiło na walnym zgromadzeniu w dniu 12 kwietnia tegoż roku. Rejestracja nowego banku, w Kancelarii Królewskiego Urzędu Sądowego w Poznaniu, pod nazwą:
„Bank Pożyczkowy Eingetragene Genossenschaft mit unbeschränkter Haftpflicht w Poznaniu”
nastąpiła w dniu 19 kwietnia 1907 r. pod nr R 75 w rejestrze spółek. Bank Pożyczkowy przyjął nieograniczoną odpowiedzialność członków. Siedziba Banku znajdowała się w kamienicy Stanisława Stolpego przy ulicy Łazarskiej nr 1 i obejmowała jedno pomieszczenie. Ulica ta zajmowała odcinek dzisiejszej ulicy Głogowskiej. Połączenie obu ulic nastąpiło w 1919 r.
Bank Pożyczkowy od początku swego istnienia stał się członkiem Związku Spółek Zarobkowych i Gospodarczych w Poznaniu. Bank cechował stały rozwój, jakkolwiek nie tak dynamiczny jak rozwój Banku Ludowego. Na koniec 1907 r. bank zrzeszał 103 członków, w 1914 r. czterystu, a na koniec 1918 r. 339, w tym 121 rolników, 154 rzemieślników i przemysłowców oraz 64 osoby innych zawodów.
Znacznie skromniejsza była też działalność gospodarcza. Na koniec 1918 r. wkłady oszczędnościowe wynosiły 1.019 tys. mk, stan udzielonych pożyczek 710 tys. mk, a fundusze własne nieco ponad 87 tys. mk, w tym fundusz udziałowy 49 tys. mk. Rozwój Banku przyhamowany został po wybuchu I wojny światowej. Bank korzystał z pomocy kredytowej Banku Związku Spółek Zarobkowych w formie redyskontu weksli. Zmiana sytuacji nastąpiła w 1918 r., co spowodowane było dużym napływem wkładów oszczędnościowych. Stosunek kapitału własnego na koniec 1918 r. wynosił jak 1:10,91 i był zbliżony do przeciętnej wszystkich związkowych spółdzielni kredytowych (1:9,34).
